پست شاد است..

در خانه ی ما هیچ چیز عوض نشده.

زندگی همان رنجی است ک همیشه ب دوش کشیده ایم.

انگار تنها من عوض شده ام ک ب خودم یاد داده ام سکوت کنم.. مثل آنها شوم..رویاهایم را سرکوب کنم و عادی باشم.

هیچ روزی نخواهد آمد ک خانواده ام بخواهند بفهمند چ شد ک من ب این مرحله رسیدم ک رفتم و بیرون از خانه ب جستجوی پناه گشتم؟!

هیچوقت روزی نخواهد رسید ک کسی بخواهد درک کند چ رنجی ب من تحمیل شد.

هیچ چیز تغییر نکرده،تنها من عوض شده ام ک سعی میکنم خودم را شبیه آنها کنم،شاید ک این مبارزه تمام شود.

پ.ن:خواستم شاد شروع کنم اما تا امروز موضوع شادی پیدا نشد.گفتم حداقل عنوان ...