یک تو وسط زندگی ام گم شده است

من خوب و عالی ام تا لحظه ای ک اسم پسرخوب می آید وسط_چشمانم میجوشند و بیتاب می شوم 

خیلی وقت بود میخواستم بگویم ک یک ازدواج در راه است اما پسرخوب امتحان جامع داشت و نمیخواستم تمرکزش را مختل کنم  

یک خواستگار هست ک همه راضی اند و من هم ناراضی نیستم ، نمیدانم چیزها چطور پیش برود ...بابا بعد از خواستگاری شماره های مارا تبادل کرده و حرف زده ایم.پسرخوب گفت از اینجا ب بعدش همه خوشبختی خواهد بود اما بنظرشما طبیعی ست ک سوالی ندارد و زنگ نمیزند؟ من موبوگرام دارم ک نشان می دهد چ مخاطب هایی شماره ادم راسیو کرده اند.بنظر شما طبیعی ست ک حتی شماره م را سیو هم نکرده؟یک ذره کنجکاوی ندارد ینی؟

مدام کارم شده فشردن دندان هایم روی هم

ی اتفاقی افتاده

الان اماده نیستم راجبش حرف بزنم

چقد مریضی ب شکل اعجاب آوری روحیه آدمو تضعیف میکنه

فقط همین.

حسنی به مکتب نمی رفت

-الان مصداق  دقیق حسنی ب مکتب نمی رفت منم. از صبح تنهای تنها نشستم تو آزمایشگاه و هر آن منتظرم ک آقای حراست بیاد و با دعوا بندازتم بیرون

- الان یک سال و نیمه؟ هربار که *780 رومیگیرم ک گوشیمو شارژ کنم ، شمارش میاد بالا

- اومدم برم دستشویی گربه آزمایشگا پامو گرفت انقد جیغ زد ک گفتم الان حراست میاد. داشتم فکر میکردم گربه های شهری هم با گربه های روستایی فرق دارن..بیچاره ها یکبار من ندیدم جلوی ما بیان؛ براش شیر بردم.

- حالم خیلی خوبه.خیلی زیاد ... یک روز رسیدکه فهمیدم تا گذشته رو تموم نکنم آینده سراغم نمیاد و تمومش کردم

- گفتم ک آیین نامه قبول شدم؟بدون غلط

و آفتاب نمی میرد

هرکاری ک دارم میکنم ناگهان میبینم به این فکر ختم شده ک واقعا چقدر خدا بزرگ است...شاید این منم ک دوست دارم همه چیز رو به خدا ربط بدم..اما واقعا حس میکنم هر لحظه ای که در زندگیم پیش میرم...ن اینکه اتفاقای خوب بیفته، اتفاقای خوب و بد فقط داره اینو بهم یاد میده... حس میکنم خیلی دوستش دارم، واقعا دوستش دارم..بعضی وقت ها از شدت حکمت و غیرتش تعجب زده می شم و لذت میبرم

این روزها قلب و دلم دقیقا اینشکلی هست،هیچکس تو قلبم نیست وازین حس حسابی لذت میبرم:

 

در کمال تعجب آزمون زبان رو ک به افتضاح ترین شکل ممکن داده بودم پاس شدم ، همش توی فکرم یک روز رو جور کنم برم دانشگاه تهران و جزوه های دکترا رو بگیرم...بیخودی دکترای علوم ثبت نام کردم اما بنظرم احتمال اینکه حاضر باشم تو علوم درس بخونم 0.0003 % هست، واقعا عمرو  انرژی و همه چیز آدم هدر میره. یک هفته ای هست فاز ملکولی کارهای پایان نامم شروع شده و انگیزه م خیلی بالا رفته، صبح زود میرم آزمایشگاه و شب دیروقت میام، اینجور کارها رو دوست دارم و لذت میبرم

پریروز جلسه آخر آموزش رانندگی رو رفتم و تموم کردم همونجا ساعت 2 ظهر بهم گفتن فردا 7 صبح بیا آیین نامه، من هم تا شب آز بودم و بعدم شب یلدا بود

دیروز صبح رفتم و افتادم...یعنی بیشترین تعداد غلط رو من زدم ...انقد آزمون گیرنده مسخره م کرد ک نگو، من اما زیاد ب روی خودم نیاوردم...فکر کنم قبل من هیچ کس رکورد پسرها رو تو رد شدن آیین نامه اینطوری نزده بود، تمام پسرها و من رد شدیم همه خانم ها پاس شدن

به استادم قول دادم یک REVIEW  تا دهم اماده کنم و براش بفرستم اما به شدت داره نمیشه.

ی نفر،اصلأ خود تو

ی آدمی رو تصور کن~خودتو تصور کن_که ی سرطان خیلی سخت و مهلک رو از سرگذروندی،الان خوبی  

خوبی و شکر خدا لبخند میزنی،میدونی که پشت این لبخند چیه؟ یک دنیا مبارزه تا پای جون  

اونقد جنگیدی ک الان حسابی ضعیف و خسته ای،از هرچی ک داشتی گذاشتی وسط 

تصور کن،ب این آدم؛ به تو~بگن که بیماریت برگشته  

جمعه

جمعه ها هرچند هم ک با هم متفاوت باشند آخر همه شان یکجور به پایان می رسد. قدیم تر ها ک بچه بودم مادربزرگم میگفت تمام پنج شنبه مرده هایمان منتظرند چیزی برایشان بفرستیم ...وقتی فراموششان میکنیم و یادشان نمیکنیم آنها غمگین می شوند و آه می کشند و دلتنگیشان ب ما سرایت می کند...

نمیدانم این حرف واقعا یک اعتقاد قدیمی ست یا از خودش درآورده بود تا بعدش بما بگوید: 

مادر پنج شنبه ها برای خاله ات کاری بکن تا آه نکشد...

این هفته خیلی دلتنگ کننده بود من سعی کردم دلتنگی ام را پشت آشپزی پنهان کنم....تا حالا ن آش پخته بودم ن تنهایی دلمه...هم آش پختم و هم دلمه....نمی دانم یک چیز ذاتی است یا ارثی...بعضی ها می توانند مزه های خوب خلق کنند و بعضی ها نه...من واقعا عاشق این چیز در خودم هستم ک میتوانم مزه های خوب بیافرینم...هیچ چیز دلمه را نداشتیم و همه چیزش را جایگزین چیزهای دیگر کردم....مرغ بجای گوشت ، رب گوجه بجای رب انار....آبغوره بجای سرکه...آخرش خوب شد اما....بچه ها کلی ذوق کردند....توی نت نوشته بود باید ساعت 1 بگذاریمش اما 10 دقیقه بعد ک بهش سر زدم ته قابلمه کاملا سوخته بود

 

یک آهنگ ک پیدا می شود که دوستش دارم هزار بار گوش میکنم تا مغزم هنگ کند

 

 

شب خوش

ااین چند جمله رو ک میبینید گذاشتم ب قضاوت عمومی برای اینکه خیلی برام حرص داشتن...برا دو هفته پیشه از چندو وچون چقدر سخت بودنش ک نیاز نیست بگم...بعد از هرچی سختی زنگ زدم ب پسر خوب ....نهایتا بنا شد بیاد تهران ، کی و چطور رو هم خبر بده...این هم از خبرش...البته من دیگه از آقایون محترم قطع امید کردم...گمان نمیکنم متوجه باشن چ معنی داره این حرکت و این خبره مثلا خیلی باادبانه.

البته الان ک دیگه خنک شدم گذاشتمش.الان دیگه ناراحتش نیستم...از 53 تا مهارت زبانم  25 تاشو خوندم...البته چیزایی ک قویتر بودمه.بقیه بیشتر طول میکشه.جمعه بعدی آزمونه.

تصمیم اکید موکد گرفتم لاغر بشم...یک ماه پیش ک رفته بودم خونه خواستم لباس عروسی خواهرمو بپوشم...خواهرم الان 13-14 ماهه ک عروسی کرده...حتی یکی از پاهامم تو دامنه نرفت...میدونم گفتنش خیلی زشته اما الان بیشتر حوصله دارم ک بخودم اهمیت بدم...الان دو روزه تو رژیمم، شبای فرد میرم پیلاتس شبای زوج میرم شنا...68 کیلوام...منتظر خبرای پیشرفتم باشید. 

پ.ن: اگر حرف بدی میتونید ب پسر خوب بزنید حتما بنویسید برام..مث همدردی میمونه...

2: راستی رفته و برگشته.

هعی

راستی نگفتم...همون هفته رفتم دنبال آزمون زبانم ...رفتیم سنجش پزشکی...انقد شیک و تمیز تحویلمون گرفتن و فورا کارمون رو انجام دادن ک نگو..من بعنوان کسی ک یکسال در وزارت علوم کار کردم از همین تریبون اعلام میکنم هرکی بتونه بره بهداشت اما بمونه هرچی بی احترامی میبینه حقشه...تقصیر ما هم نبود ک با ملت اونجور برخورد میکردیم...سیستم اقتضا میکرد...البته بی ادبی هرگز نکردم اما زیاد دیدم چطور ناعادلانه جواب مردمو میدن. بهرحال اینجوریا...خیلی شخصیت داشتن...ن برا کاره منو راه انداختنا...کلا.

الانم چند تا کتاب گنده میزنم زیر بغلم میرم آزمایشگاه صبحا...تا شب میشینم اما نمیخونم...ن کار میکنم ن زبان میخونم....بچه ها بهم میگن لبات عین گچ سفید شده...مدام سرم درد میکنه....هر روز میگم فردا جبران میکنم...دوس ندارم امتحانه رو رد بشم...فعلنم ک تا ثبت نام دکترا آزمونه دیگه ای نیس..

ی چیزه دیگه هم هست ؛ یک هفتس ارتباطمو با خونه قط کردم...همشم ازین چیزایی ک میگن احترام پدر و مادرو اینا خیلی میترسم...البته بی احترامی نکردم ...گوشی رو هم برمیدارم اما انقد حرفی نمیزنم تا مامان مجبور بشه خدافظی کنه...اما کی این همه فشار تموم میشه؟ 

.... اما چقدر دلخوشی خواب ها کم است

تمام این روزها و سال هایی ک گذشت، من همواره خودم رو مسول هرچی ک با پسر خوب داشتیم دونستم...همیشه بخودم گفتم پریسا تو کردی، تو اومدی، تو رفتی، تو خواستی ، تو نخواستی....و بار این مسولیت همیشه برام رنج و عذاب وجدان و غم به همراه داشته...چند روز پیش برای اولین بار به این صرافت افتادم ک مگر پسر خوب عقل نداشت؟ چشم نداشت؟قدرت انتخاب و تصمیم گیری نداشت؟

چرا من تا این حد خودم رو مسول همه چیز میدونم و فکر میکنم بار مشکلات همه رو باید ب دوش بکشم؟

درسته ک من اشتباهات زیادی تو زندگیم انجام دادم اما مگر تقاصش را نکشیدم؟

این روزها حس های جدیدی در من متولد شده...

هیچ چیز در این دنیا احترام پسر خوب را برای من از بین نخواهد برد اما وقتی ب قلبم رجوع میکنم میبینم من هیچ دلتنگ پسر خوب امروز نیستم...مدام دلتنگ عشقی هستم ک در قلبم حس میکردم...دلتنگ حالی هستم ک داشتم...برای من عشق ، ان حس عظیم و غریبی ک در قلبم داشتم مدت هاست تکرار نشده....

دیگر این حال با پسر خوب هم برنخواهد گشت...در اصل رفت ک کار ما حالا ب اینجا کشیده...پسر خوب تجسم آن حال هست و واقعیت آن نیست...من از مرز این آدم ها گذشته ام...من در جست و جوی آن چیزی هستم ک روزی حسش کرده بودم...حتی اگر هرگز هم تکرار نشود اشکالی ندارد اما گمان نمیکنم ب کمتر از آن تن دهم...

پسر خوب برای من در واقعیت تمام شده و دیگر ن از گفتنش می ترسم و ن گریه می کنم...پسر خوب را در هیچکدام از صفحات بعدی زندگی ام نخواهم نوشت و از هیچکدام ازصفحات قبلی پاک نخواهم کرد...با عزت ترین فرد قلبم خواهد ماند اما در این صفحه بر انتهای ماجرایش . میگذارم

این روزها بسیار خودم را تنها حس میکنم....چرا دنیا اینجوری ست/چرا آدم هااینجوری ند؟ چرا آدم ها دارند برای من ناکافی می شوند؟یک چیزی را میخواهم ک در هیچ کس پیدایش نمیکنم....زندگی حتمن باید معنای قابل احترامی داشته باشد...این معنا کجاست؟

پ.ن: گاهی تو را کنار خود احساس می کنم...